Het vrouwtje was radeloos; Ze had zichzelf buitengesloten. Haar sleutels zaten nog aan de binnenkant van de deur, en de deur was dichtgevallen. De vrouw had al aan een jongen gevraagd of hij haar kon helpen, maar deze jongen sprak geen Nederlands, en snapte het vrouwtje met het zeer sterke Oostblokaccent niet.
Het enige wat ze kon doen was wachten tot er mensen langs zouden komen die haar wel wilden, en konden helpen.
Gelukkig waren de drie kunststudentes net terug van hun barre fietstocht, en waren ze bereid het vrouwtje te helpen.
Nu was ik één van die studentes, wat misschien verklaart waarom ik dit verhaal zo goed kan vertellen.
Er werd mij in eerste instantie verteld dat ik binnen moest blijven, omdat er nog cupcakes in de oven stonden. Maar even later bleek dat er een 'zeer dunne persoon' nodig was, dus toen had ik eindelijk een rol om te vervullen. Hoera!
Toen ik bij de woning van het vrouwtje aankwam, had mijn medestudente Annick al uit alle macht geprobeerd om de sleutels door de brievenbus uit de binnenkant van het slot te halen, met behulp van een stok met een lus eraan. Dit werkte alleen niet. Twintig minuten lang probeerden we het, maar niets werkte. De sleutels waren niet uit het slot te krijgen.
Even later kwam Annelies, mijn andere medestudente, ook helpen maar ook dit mocht niet baten.
Toen was er opeens het idee om door het raam naar binnen te klimmen.
Het vrouwtje vertelde ons ondertussen allemaal verhalen in haar Oostblokaccent. Zo zei ze ons dat er verderop in het flatgebouw een neger woonde die ook een keer via het raam naar binnen is gekropen, en dat het heel makkelijk lukte. Toen zei ik haar dat die 'neger' dan een heel klein hoofd moet hebben gehad, want ik kreeg mijn hoofd niet eens door het raam heen.
'Misschien moet ik Peter om hulp vragen' zei ze toen. Peter is de indiaan die een enorme Amerikaanse truck met aanhanger op de parkeerplaats heeft staan, en 365 dagen per jaar neonkerstverlichting in zijn voortuin.
We hadden Peter al eerder zien lopen met zijn poedel, volledig geschminkt met twee vlechten en indianenoutfit uiteraard, maar we wisten niet dat hij Peter heette. Peter de indiaan. Perfect.
Omdat ik niet door het raam paste, er zat namelijk een klem tussen, moest de klem worden weggehaald. Dit ging heel lastig, en Annick moest heen en weer lopen om schroevendraaiers en ander gereedschap te halen. Het raam zat ook redelijk hoog, dus we moesten sowieso al op onze tenen op een stoel staan om erbij te komen.
Na heel veel moeite lukte het, en was de klem losgeschroefd. Het was nu de bedoeling dat ik door het raam naar binnen zou klimmen, door al mijn ninja en batman skills in te zetten.
Maar helaas, het raam zat te hoog.
Ondertussen was Annelies naar de andere woningen gelopen, om daar aan te bellen. Want een beetje hulp zou niet verkeerd zijn. En, lo and behold, daar kwam de jongen die geen Nederlands sprak, die eerst niet wilde helpen. Het plan was dat hij mij een voetje ging geven, en dat ik dan zó het raam in zou duiken. Dat ging echter niet zo makkelijk als gepland.
Uiteindelijk lukte het dan toch, en ik sprong naar binnen als een soepele panter in het midden van de nacht in een enge jungle vol gevaren.
Ik deed van binnenuit de deur open en pakte de sleutels uit het slot. De vrouw was blij. De jongen zei heel awkward 'bye' en liep vlug weg. Ik kreeg een knuffel van de oude vrouw. De cupcakes waren klaar en heel lekker, en het waren er drie per persoon. Er zat ook chocola in en ze waren nog warm.
Annelies kreeg een telefoontje dat ze op sollicitatiegesprek mag komen en we keken zombieland onder het genot van heerlijke spaghetti van Annick.
Het was een mooie dag.
En nu kan ik 'inbreken' ook op mijn CV zetten. Yay!
